Το μαύρο άλογο

 

Τα δυο άλογα της ψυχής

 

Σύμφωνα με την περιγραφή του Πλάτωνα, η ψυχή παρουσιάζεται ως μία αθάνατη ουσία η οποία κινείται στο υπερουράνιο χώρο αποτελούμενη από δύο άλογα.

Το ένα έχει την μορφή του άσπρου αλόγου και το άλλο του μαύρου.

Το άσπρο άλογο συμβολίζει την πνευματικότητα, την φιλοτιμία, τη σύνεση και τη σεμνότητα.

Το μαύρο άλογο, που συμβολίζει το αισθησιακό στοιχείο και την εντέλεια της σάρκας, δημιουργεί τις επιθυμίες, τα πάθη, την ροπή προς την ύβρη και την αλαζονεία.

Προϋπόθεση της ψυχικής υγείας είναι η ισορροπία των δύο αλόγων. Η μεσότητα. Όσο υπακούν στον ηνίοχο τα δύο άλογα, η ψυχή βρίσκεται σε αρμονία και επιτυγχάνεται η δικαιοσύνη.

Το άσπρο άλογο

 

Ο καβαλάρης τ’ άλογο το `χε μες στην καρδιά του.
Που να βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ’ τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο, με καιρούς να σε βρω ή να με βρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ’ αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που ‘μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ’ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν’ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί `ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήτανε κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν’ ακούσω απ’ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ’ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Ο πελαργός πήρε εντολή

 

Το καφενείο στην πλατεία

 

Τα χέρια

 

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Του Αργύρη Χιόνη

Του άρχοντα το θυμιατό

 Του άρχοντα το θυμιατό δεν θέλει πια «λιβάνι»,

γιατί όσο «λιβανίζουμε», αυτό κακό μας κάνει.

Του άρχοντα το «θυμιατό» θέλει πολύ «μπαρούτι»,

για να κονιορτοποιηθούν δόξα, εξουσία, πλούτη.

Παγωτά

 

Ξέρω έναν κύριο γελαστό
Με μουστάκι στριφογυριστό
Κάθε μεσημέρι τριγυρνά
Από γειτονιά σε γειτονιά

Και φωνάζει δυνατά

"Παγωτάαααα!
Κρέμα, καραμέλα και λεμόνι
Τρως, και το μυαλό σου δυναμώνει!"

Μεσοπεταλιές

 

Θυμάστε παλιότερα πως μαθαίναμε ποδήλατο;

Οι πιο πολλοί μάθαμε ποδήλατο έχοντας μια μοναδική βιωματική εμπειρία, αφού πρώτα, περάσαμε την κατάλληλη μεταβατική περίοδο γεμάτοι μώλωπες, από τα γδαρμένα γόνατα και τους κατατσακισμένους αγκώνες.

Το μέγεθος των ποδηλάτων ήταν μεγάλο για το σωματότυπο των παιδιών, για το λόγο αυτό, η προσπάθεια της εκμάθησης επιχειρούνταν από τα πλάγια, ανάμεσα από τον σκελετό του ποδηλάτου, με τα πόδια στα πεντάλ και τα χέρια στο τιμόνι.

Προσπαθώντας έτσι να μάθουμε ισορροπία με το ποδήλατο πέσαμε, χτυπήσαμε, γδαρθήκαμε στα γόνατα, κουραστήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, αλλά στο τέλος βρήκαμε τον τρόπο και τα καταφέραμε.

Στην αρχή κάποιος μεγαλύτερος ακολουθούσε από πίσω κρατώντας ελαφρώς τη σέλα και ήταν σε ετοιμότητα σε περίπτωση πτώσης. Σιγά-σιγά άφηνε ελεύθερο το ποδήλατο, για μικρά χρονικά διαστήματα και έτσι πειραματιζόμασταν και διορθώναμε την ισορροπία. Στη συνέχεια μας έδινε απλά ώθηση, έσπρωχνε δηλαδή, το ποδήλατο για την εκκίνηση και μας άφηνε να κάνουμε μερικές πεταλιές, ώστε να συνηθίσουμε μόνοι μας.

Με αυτή την εξάσκηση δεν αργούσε η στιγμή που αποκτούσαμε αυτοπεποίθηση και τα καταφέρναμε. Ξεκινούσαμε μόνοι μας, εξοικειωνόμασταν με την κίνηση, την ισορροπία, και αποκτούσαμε τον πλήρη έλεγχο και τον χειρισμό του ποδηλάτου.

Εκεί που δεν ξέραμε πού «πάνε τα τέσσερα», να που βρισκόμασταν όρθιοι και πανευτυχείς πάνω στο ποδήλατο κόβοντας βόλτες στις γειτονιές!

Το επόμενο βήμα ήταν οι ορθοπεταλιές.

Το περιστέρι

 

Η αγελάδα

 

Τα λιοντάρια

 

Η βάρκα στο λιμάνι

 

Ο γέρος

 

Η ελιά

 

Αθανάσιος Διάκος

 

Νειρεύονταν η Κρασογιώργαινα,

σεργιάνιζε, λέει, με τον καλό της

σ’ ένα κλειστό περβόλι και χαμογελούσε.

Δεν ήταν ο Κρασογιώργης ο χοντρομπαλάς 

παρά ένα λυγερό παλικάρι,              

στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του, 

μαλλιά μακριά, κορακάτα,          

στη ζώνη ασημοπίστολα           

κι η ανάπνια του μύριζε κανέλλα.   

Ίδιος απαράλλαχτος ο Αθανάσιος Διάκος

Το τρακτέρ

 

Στη λίμνη

 

Μάχη των Κενταύρων

 

Ο Άγιος Στέφανος στο Πήλιο

 

Η Θεά Δήμητρα

 

Το χελιδόνι που φέρνει την άνοιξη

 

Ο Ασκληπιός

 

Ο Κόκορας

 

Ο κιθαρίστας

 

Το καράβι

 

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

και στη νύχτα σεργιανίζει,

το καράβι όταν σαλπάρει

και στα πέλαγα αρμενίζει,

 

η καρδιά μου πάει να σπάσει

την κυκλώνουν αναμνήσεις,

δεν μπορεί να σε ξεχάσει

σε προσμένει να γυρίσεις.

 

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

η καρδιά μου υποφέρει,

του ζητάω μια χάρη

πίσω πάλι να σε φέρει.

Η τρυφερότητα

 

Ο Όμηρος

 

Ο Παγωτατζής

 

Η ξύλινη ρόκα

 

Μετά το καθάρισμα και το ξάσιμο-λανάρισμα του μαλλιού, η νοικοκυρά το γνέθει χρησιμοποιώντας τη ρόκα και το αδράχτι. Τοποθετεί το μαλλί στις υποδοχές της ρόκας, γυρίζει την άκρη της προς τα κάτω, και στηρίζει την ουρά της ρόκας στη μέση της φούστας της ή στη μασχάλη της. Με το αριστερό χέρι τραβά και στρίβει τις ίνες του μαλλιού για να γίνουν κλωστή, ενώ με το δεξί στριφογυρίζει το αδράχτι για να τυλίξει την κλωστή.

Η Μαρτιώτισσα

 Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός " Ήλιος" μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Όμως, ένας δράκος, τον απήγαγε, με αποτέλεσμα να χαθεί από προσώπου γης και ο κόσμος να βυθιστεί στο σκοτάδι.

Μια μέρα η Μαρτιώτισσα, που ήταν κόρη του δράκου, και ερωτευμένη με έναν νεαρό, αποκάλυψε στον αγαπημένο της το μέρος που ήταν φυλακισμένος ο Ήλιος. Ο νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του έδωσαν τη μάχη με το  δράκο, τον σκότωσαν και απελευθέρωσαν τον Ήλιο, φέρνοντας την άνοιξη. Όμως ο νεαρός κατά τη μάχη έχασε κι αυτός τη ζωή του και το αίμα του έβαψε κόκκινο το χιόνι. 

Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νέοι να πλέκουν και να φοράνε ένα βραχιολάκι με κόκκινη και άσπρη κλωστή, το «Μάρτη». Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αυτοθυσία του, ενώ η άσπρη κλωστή συμβολίζει την αγνότητα και τον έρωτα της Μαρτιώτισσας.